Κατά την τελευταία εξαετία ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, σε οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο. Η βίαιη συρρίκνωση του οικονομικού επιπέδου της κατώτερης και μεσαίας τάξης, εκδηλώνεται με φαινόμενα όπως:

1. Ολοένα και εντεινόμενα προβλήματα ικανοποίησης στοιχειωδών αναγκών βιοπορισμού από τους πολίτες.

2. Αλματώδης αύξηση του ποσοστού του πληθυσμού που ζει κάτω από το κοινά παραδεκτό όριο της φτώχειας.

3. Έχει επέλθει διάσπαση του κοινωνικού ιστού, με αποτέλεσμα την αλματώδη αύξηση φαινομένων έντονου ατομικισμού, ακόμη και στα στενά πλαίσια της οικογένειας.

4. Προφανής αδυναμία των κομμάτων εξουσίας , να αντιληφθούν τα αυτονόητα, ότι δηλ. τα προβλήματα της Χώρας είναι τόσο μεγάλα, ώστε να επιβάλλεται η συνεννόηση και η από κοινού αντιμετώπισή τους με ενιαία εθνική φωνή.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο , η απουσία ενός ισχυρού , υπεύθυνου και μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ξέρω ότι δεν πρωτοτυπώ με αυτά που σας λέω, όμως θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα να ξαναθυμηθούμε ότι είμαστε πολίτες αυτής της Χώρας και «πολίτης» σημαίνει αυτός που έχει πολιτικά δικαιώματα, ο ελεύθερος πολίτης.

Αλήθεια έχουμε βρει το χρόνο να αναρωτηθούμε, πόσο ελεύθεροι είμαστε και εάν μπορούμε να ασκούμε τα δικαιώματά μας ;;

Ικανοποιείται το πανανθρώπινο δικαίωμά μας :

· Να ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία, με ότι αυτό συνεπάγεται;

· Να έχουμε εμείς και τα παιδιά μας μια αξιοπρεπή και οικονομικά ανταποδοτική εργασία ; …..

Γι΄αυτά και για άλλα δικαιώματά μας, που δε θα ήθελα να σας κουράσω απαριθμώντας τα , η απάντηση συνάδελφοι είναι ένα πεντακάθαρο ΟΧΙ.

Όπως πολλοί και για πολλά θέματα σε αυτή τη Χώρα θα πρέπει να αναθεωρήσουν πρακτικές και αντιλήψεις του αμαρτωλού παρελθόντος, έτσι και εμείς οι εργαζόμενοι στο χώρο της Κ.Υ. του Υπουργείου Παιδείας, θα πρέπει να επανακαθορίσουμε τη στάση μας , απέναντι στη διαχρονική απαξία του συνδικαλιστικού κινήματος.

Συνάδελφοι, δεν είναι καιρός για εφησυχασμό και περιχαράκωση του εαυτού μας, καθώς :

1. Καθημερινά απαξιώνουν την προσφορά μας στην εργασία και τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει.

2. Μεταχειρίζονται τη διοίκηση σαν διεκπεραιωτικό μηχανισμό αποφάσεων, των οποίων την ύπαρξη πληροφορούμαστε μόνον όταν η αναγκαιότητα … το επιβάλλει.

3. Σύμβουλοι της πολιτικής ηγεσίας, υποκαθιστούν αναρμοδίως τη νόμιμη διοικητική μας ιεραρχία.

4. Μετακινούνται συνάδελφοι αυθαίρετα, πολλές φορές δίχως να το γνωρίζει ο φυσικός τους προϊστάμενος, με αποτέλεσμα να απογυμνώνονται υπηρεσίες από έμπειρους υπαλλήλους, με ότι αυτό συνεπάγεται…..

5. Εκτιμάται άραγε η προσφορά των συναδέλφων, υπό τις δύσκολες αυτές συνθήκες ;; Πώς να εκλάβουμε το πρόσφατο γεγονός, όταν κατά την παράδοση – παραλαβή του Υπουργείου, δεν βρέθηκε κανείς από την απερχόμενη πολιτική ηγεσία, να πει κάτι για τους συναδέλφους μας που μοχθούν ; Μόνο οι μετακλητοί υπάλληλοι και κάποιοι Προϊστάμενοι Γεν. Δ/νσεων όπως αναφέρθηκαν, παρήγαγαν το έργο του Υπουργείου ;; ……. Η κρίση δικιά σας συνάδελφοι …..

Στη νέα περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας με τις εκλογές του Συλλόγου μας, οφείλουμε όλοι να ενεργοποιήσουμε τη σκέψη μας, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα ενίσχυσης της συνδικαλιστικής μας φωνής και να συμμετάσχουμε μαζικά, εκλέγοντας όποιον συνάδελφο επιθυμεί ο καθένας.

Κανένας αγώνας σήμερα δεν είναι εύκολος, αλλά και καμία νίκη δεν είναι δεδομένη.

Η μαζική συμμετοχή μας , θα δυναμώνει τη φωνή των συναδέλφων που θα εκλεγούν.

Η απαίτηση θετικών αποτελεσμάτων, δίχως τη συμμετοχή μας, δεν είναι δικαίωμά μας….

Η συμμετοχή είναι υποχρέωσή μας, για να υπάρχει ελπίδα για το αύριο …